«Οι ηλίθιοι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Οι ευφυείς μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων» Καγκελάριος Βίσμαρκ

«Οι ηλίθιοι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Οι ευφυείς μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων» Καγκελάριος Βίσμαρκ

Ο παλαιός πρόεδρος της Αργεντινής Fernando de la Rua, εξαιτίας του οποίου κατέρρευσε οριστικά η οικονομία της Αργεντινής και ο οποίος κυβέρνησε μετά τον περονιστή Μένεμ και ο οποίσος προσπάθησε να ανορθώσει την οικονομία, αναφέρει ότι η καταστροφή προήλθε από τις προσπάθειές του να μειώσει τα ελλείμματα μέσω της αύξησης των φόρων. Τελικά, οι φόροι εξόντωσαν την αγορά, προκάλεσαν φυγή συναλλάγματος και επιχειρήσεων στο εξωτερικό. Τελικά κατέληξε ότι αν η πολιτική του ήταν διαφορετική, μέσω μείωσης των κρατικών δαπανών, κι όχι αύξησης των εσόδων, τότε πιθανότατα η χώρα του θα είχε αποφύγει τα την οικονομική κατάρρευση.
Εμείς, ακολουθώντας τις συμβουλές Στίγκλιτζ (του καθηγητή που φαίνεται να δημιουργεί προβλήματα και στον Ομπάμα), πάμε σε αύξηση των κρατικών δαπανών και μάλιστα σε επίπεδο αναλωσίμων και όχι έστω κρατικών επενδύσεων. Έτσι προσπαθούμε να επιβοιώσουμε μέσω των φορολογικών επιβαρύνσεων.

Αντίθετα, τα έτερα θύματα της "κρίσης δανεισμού", οι Ιρλανδοί, προστατεύουν τα συγκριτικά πλεονεκτίματα της οικονομίας τους, διαπραγματευόμενοι μόνο θέματα μείωσης κόστους. (το οποίο κόστος προέρχεται από την τραπεζική τους αγορά).

Διαφορές Ελλάδας - Ιρλανδίας:

1. Εμείς δεν παράγουμε, ενώ αυτοί παράγουν.
2. Το ΑΕΠ μας είναι 70% καταναλωτικό, των Ιρλανδών 45%.
3. Οι τράπεζές μας είναι retail ενώ οι Ιρλανδικές και επενδυτικές. Όπερ εργαλεία ανάπτυξης.
4. Δεν είναι γραφειοκράτες
5. Έχουν μικρή διαφθορά
6. Τα χρέη τους - που πάντως είναι στο 1/3 των αντίστοιχων Ελληνικών.

Το χρέος, εκτός από απόλυτο νούμερο, εκφράζεται και σαν αναλογία επί του ΑΕΠ. Μήπως πήραμε λάθος δρόμο; Μήπως να κοιτούσαμε συμμάζεμα εξόδων, με ταυτόχρονη αύξηση του ΑΕΠ;
Ανάπτυξη. Αλλά η ανάπτυξη απαιτεί παραγωγική κοινωνία, κουλτούρα και διαδικασίες. κοινωνική διαδικασία. Απαιτεί κεφάλαια, ιδέες (κυρίως) και αποτελεσματική και όχι αποτελματωμένη γραφειοκρατία. Απαιτεί συνέπεια κρατική και εκπαίδευση.
Υστερούμε σε όλα.

Τι θα γίνει με την Ιρλανδια;

Απρόθυμοι εμφανίζονται οι Ιρλανδοί ηγέτες, στην ανευ όρων ένταξη σε μηχανισμό στήριξης από την Ευρώπη και το Δ.Ν.Τ. Αν και μετά τους χθεσινούς λεονταρισμούς τους, φαίνονται ότι αυτοί ήταν για να πετύχουν τη διαφοροποίηση προς το Ιρλανδικότερο των όρων, κάτι που δεν πράξαμε εμείς.

Διευκρινίζω:

Η Ιρλανδική κρίση προήλθε από την τραπεζική έκθεση σε τοξικά ομόλογα σε συνδυασμό με την φούσκα των ακινήτων. Και τα δύο αναφερόμενα, ήταν αποτέλεσμα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, λόγω της 15ετούς ανάπτυξης. Υπενθυμίζω, ότι η ανάπτυξη αυτή ξεκίνησε με την αποφασιστική μείωση της φορολογίας το 1995, εποχή που στην χώρα μας συζητούσαμε, ότι το μοντέλλο αυτό θα μειώχει το επίπεδο παροχών στον πολίτη, μη αναλογιζόμενοι του ωφέλους της κίνησης αυτής. (ΣΣ. Δηλαδή στην Ελλάδα απολαμβάνουμε επίπεδο υπηρεσιών, αντίστοιχων του κόστους του;)

Οι Ιρλανδοί παραδοσιακά είναι ριψοκίνδυνοι. Ποντάρουν λοιπόν, όχι αποδεχόμενοι την Ευρωπαϊκή πίεση, αλλά αντιστρέφοντάς την προς την Ευρώπη. Θυμίζω ότι η Ευρώπη γιαυτούς είναι η ανατολή. Η δύση είναι οι ΗΠΑ.

Γιατί όμως αντιστέκονται τόσο σθεναρά – σε επίπεδο κυβέρνησης;

Γιατί το Ιρλανδικό μνημόνιο, έρχεται σε ευθεία αντίσταση με τα πλεονεκτήματα της οικονομίας τους. Η τελευταία δομήθηκε ακριβώς, στην μικρή φορολόγηση και στην έλλειψη γραφειοκρατίας. Χάρη στα τελευταία, έχτισε το Δουβλίνο σαν επενδυτικό κέντρο.

Τι θα γίνει δεν γνωρίζω. Σαν Έλληνας όμως, θα ήθελα να δώ τους όρους του Ιρλανδικού πακέτου. Θα είναι προς δυσμάς ή προς ανατολάς;

Έτσι, για να συγκρίνουμε

Διάβαζα πρόσφατα σχόλιο του Gartman (http://www.thegartmanletter.com/), ότι το Ιρλανδικό δημοσιονομικό έλλειμα είναι υψηλό και ατυχώς αυξανόμενο. Στο τέλος του έτους, στην καλύτερη περίπτωση να κρατηθεί στα 50 δις€. Απλά για τη σύγκριση, το αντίστοιχο Γερμανικό αναμένεται στα 100 δις€. Οι αριθμοί από μόνοι τους, αποκτούν σημασία, όταν συνοδεύονται από το σύνολο των στοιχείων.
Αν λοιπόν συνδέσουμε το έλλειμα με τον πληθυσμό της χώρας, (Γερμανία 82.000.000, Ιρλανδία 4.500.000), διαπιστώνουμε ότι το μεν Γερμανικό κατά κεφαλήν χρέος είναι στα 1200 €, το δε Ιρλανδικό στα 11.000 €.
Ατυχώς, ο καθηγητής για τους δικούς του λόγους, δεν συσχετίζει τα ανωτέρω με την οικονομική δυναμική της κάθε χώρας, πολύ δε περισσότερο με τον κυριότερο παράγοντα που αυτή εκφράζεται τις εξαγωγές.
Η Γερμανία εξάγει $1.120.000.000.000 ενώ η Ιρλανδία $107.300.000.000.
Αυτό σημαίνει για την Γερμανία ότι το χρέος της είναι "δείκτη" 9% των εξαγωγών της ενώ για την Ιρλανδία "δείκτη" 50%.
Ας δούμε και τα αντίστοιχα Ελληνικά νούμερα:
Χρέος 326.000.000.000, πληθυσμός 11.000.000 και εξαγωγές $27,400,000,000.
Κατά κεφαλήν χρέος είναι στα 29.000 € και λόγος εξαγωγών 11 (δεν μπορεί να εκφραστεί με δεκαδικά). Αν δε, δούμε και τα ποιοτικά στοιχεία δόμησης του Α.Ε.Π. (70% καταναλωτικό), σε συνδυασμό με την ποιότητα των δημοσίων επενδύσεων, η σύγκριση προκαλεί πανικό.
Καλό κουράγιο.

Η Πολωνία μας δείχνει το δρόμο.

Απόσπασμα από το Σύνταγμα της Πολωνίας (του 1997).

Chapter X
PUBLIC FINANCES

Article 216

5. It shall be neither permissible to contract loans nor provide guarantees and financial sureties which would engender a national public debt exceeding three-fifths of the value of the annual gross domestic product. The method for calculating the value of the annual gross domestic product and national public debt shall be specified by statute.

Μετάφραση :

Δεν θα πρέπει να είναι επιτρεπτή η σύναψη δανείων, ούτε η παροχή εγγυήσεων και η χρηματοδότητση αυτών, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε εθνικό δημόσιο χρέος που υπερβαίνει τα τρία πέμπτα της αξίας του ετήσιου ΑΕΠ. Η μέθοδος υπολογισμού της αξίας του ετήσιου ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος και του εθνικού δημόσιου χρέους πρέπει να καθορίζονται από τον νόμο.

===============================================
Μπές εδώ και αγόρασε την Ariete MC50 μόνο με 59,90€!
===============================================