Παρακολουθώ με ενδιαφέρον (ακόμη) τις συνεχείς συναντήσεις, ανακοινώσεις, ξανά συναντήσεις της Μέρκελ και του Σαρκοζύ. Πιθανώς, να νομίζουν ότι παριστάνοντας τους συσκεπτόμενους, οι αγορές θα τρομάξουν, μαζί τους θα τρομάξουν και οι κακοί και θα τους ακολουθήσουν. Ο Σαρκοζύ, ενδεχομένος να απολαμβάνει αυτή τη δημοσιότητα, σαν γνήσιο τέκνο του image making που είναι. Για την Μέρκελ δεν το νομίζω, απλά δεν αντιλαμβάνεται. Για να αιτιολογίσουμε την στάση κάποιου βέβαια, θα πρέπει να δούμε την κουλτούρα του. Εκπαίδευση, και από που έρχεται. Και για την Άγγελα είναι γνωστό.
Τι συζητείται; Υπάρχει στόχος και μιλάμε για την στρατηγική επίτευξης; Τελικά γνωρίζει κανείς; Ή μήπως καταλήξουμε σε μία απόφαση με 17 ή και 27 εκδοχές και επιλέγει ο καθένας την πορεία του; Και όλη αυτή η διαδικασία μήπως απλά οργανώνει την καταστροφή;
Η Ευρωπαϊκή ιστορία μας δείχνει ότι κάθε φορά που υπήρξε συμβιβασμός, κανείς δεν ήταν ικανοποιημένος. Και – ευρωπαϊκό παράδοξο – πιθανολογώντας τα αποτελέσματα, οι πιό ικανοποιημένοι θα είναι οι Γερμανική ακροδεξιά και η νεοελληνική αριστερά. Ο Γερμανός που ζητά θεσμοθέτηση σκληρών όρων και ο Έλληνας που θα παραθυρολογεί ότι η λιτότητα δεν είναι λύση κλπ.
Νομή εξουσίας; Η Γερμανία να διοικεί με την Γαλλία υποδιοικητή; Πιθανότατα, γιατί οι λοιποί ευρωπαίοι τους έδωσαν το δικαίωμα. Δεν άκουσα και κάποια πρόταση από αλλού. Το Μάαστριχτ και η Λισσαβώνα αλλάζουν. Σε ποιά κατεύθυνση;
Οι ελπίδες μας στον Mario Draghi. Αυτός τουλάχιστον, δείχνει να μπορεί να εξελιχθεί σε ηγέτη. Τραγικό να ηγείται τραπεζίτης, αλλά ελπίζω στην μετεξέλιξη του ανδρός. (Μη μπερδεύεστε, ο δικός μας είναι τραπεζικός όχι τραπεζίτης). Η παρουσία του Draghi, από την πρώτη στιγμή ήταν προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης, που η αγορά μετά την τραγική παρουσία του Trichet καλοδέχθηκε. Σαφώς και ο στόχος είναι κοινός. Τα μέσα αλλάζουν. Και αρχίζει να γίνεται και στην ΕΚΤ συζήτηση περί αποφυγής αποπληθωρισμού, άρα να περιμένουμε και μέτρα. Έτσι αποφεύγεις το κακό Τρισέ μου, όχι απλά καταδικάζοντάς το. Ανόητε. Αντίθετα με τον μαλθακό Τρισέ, ο Draghi έθεσε το πρόβλημα του αποπληθωρισμού στην συζήτηση και δείχνει (με τη μείωση των επιτοκίων) ότι το πολεμά. Για εμάς βέβαια, το πρόβλημα είναι εσωτερικό και πολιτικό, οπότε συζητήσεις περί αποπληθωρισμού, είναι αντίστοιχες του «τι χρώμα είναι οι κουρτίνες όταν καίγεται το σπίτι σου».
Μέσα σε όλα αυτά, οι ελπίδες μου είναι στους τεχνοκράτες και στην μητέρα φύση. Αν και νομίζω τελικά ότι την Ευρώπη θα την σώσει η Αγγλία. Θυμηθείτε το.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου