Ένα χρόνο έπειτα από τις πρώτες εξεγέρσεις και την αναζήτηση δημοκρατίας στον αραβικό κόσμο, παραθέτω τις απόψεις μου, για το που βρίσκονται και προς τα που πηγαίνουν.
Με τη λεγόμενη αραβική άνοιξη, για πρώτη φορά η περιοχή τραβά τα βλέμματα με επίκεντρο άλλο του Παλαιστινιακού θέματος και των συνιστωσών του. Όλες τις άλλες φορές, (1948,1967.1979) το θέμα ήταν η Παλαιστίνη. Τώρα είναι η αναζήτηση δημοκρατίας. Τώρα, το τι άλλα θέματα θα φέρει αυτή, θα το δούμε παρακάτω.
Η ιστορία δεν είναι καινούργια. Ήδη τα πρώτα μηνύματα άρχισαν να εμφανίζονται το 2005 στο Λίβανο, την μοναδική αραβική δημοκρατία, με την πίεση και το διώξιμο τελικά των Συριακών στρατευμάτων. Στο τέλος βέβαια, αυτή που κέρδισε ήταν η Χεζμπολάχ.
Πρώτα πρώτα, ο όρος Αραβική άνοιξη, ανήκει σε έναν Έλληνα του Λιβάνου, ο οποίος το 1938 τον χρησιμοποίησε, περιγράφοντας τις παναραβικές προσπάθειες για πολιτιστική και πολιτισμική αναβάθμιση ενάντια στην ξένη κατοχή. Στο βιβλίο του ο Αντωνίου προσπαθεί να περιγράψει - και να υποδαυλίσει σαν άλλος Λόρενς- τη συσπείρωση των Αράβων για το παλαιστινιακό θέμα. Ο ίδιος ο Αντωνίου φέρεται να ξεσηκώνει τον παναραβισμό- ίδια καταγωγή- ίδια κουλτούρα από τον Ατλαντικό μέχρι τον Κόλπο. Αλλά σε αντίθεση με τον ορισμό του Αντωνίου, για τον οποίο θα αναφερθώ σε μελλοντικό άρθρο - η σημερινή Αραβική άνοιξη είναι περισσότερο τοπική παρά παναραβική.
Τι συμβαίνει λοιπόν με την Αραβική άνοιξη; Ποιος κερδίζει και τι;
Μάλλον κερδίζουν οι Σουνίτες. Μάλλον χάνει η Τεχεράνη και το Ισραήλ. Γιαυτό και μην αιφνιδιαστούμε αν διαφοροποιηθεί η ρητορική του Ιράν προς το Ισραήλ, ότι και αν σημαίνει αυτό.
Σε τέσσερις χώρες άλλαξαν τα καθεστώτα (Αίγυπτος, Υεμένη, Τυνησία) αλλά μόνο στη Λιβύη η αλλαγή είναι πραγματική αλλαγή καθεστώτος. Για τη Συρία δείτε εδώ. Άλλες τέσσερις χώρες (Σουδάν, Αλγερία, Ιράκ, Λίβανο και Παλαιστινιακή Αρχή) μόλις που θίγονται από την εξέγερση. Σε μία (Μπαχρέιν) η εξέγερση έχει λήξει, με διατήρηση του καθεστώτος.
Το άμεσο μέλλον δεν πολυενδιαφέρει - ούτως ει άλλως ο χρόνος ειδικά για τους άραβες είναι σχετικός). Υπάρχουν όμως κάποια ενδιαφέροντα σημεία, που θα πρέπει να τα υπολογίζουμε.
1. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των ελίτ δεν καθορίζει το καθεστώς.
2. Τα αυταρχικά καθεστώτα δεν μπορούν να ελέγχουν τα πάντα.
3. Ότι η κύρια απειλή για τα φιλοδυτικά καθεστώτα δεν προέρχεται από το ΙΡΑΝ.
4. Δεν ισχύει ότι το Σαουδαραβικό καθεστώς απλά πληρώνει για να κρατά μακρυά τους εχθρούς του, όπως μέχρι πρόσφατα.
5. Δεν ισχύει, ότι οι ΗΠΑ θα προτιμούν το διάβολο που γνωρίζουν από την αστάθεια του καινούργιου.
Τι ισχύει; ότι η αβεβαιότητα είναι το νέο πρότυπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου