Περί μνημονίου.

Το σφάλμα, αγαπητέ Βρούτε, δεν είναι στα άστρα μας, αλλά σε εμάς που βρισκόμαστε κάτω από αυτά - Ιούλιος Καίσαρ.

Πάμπολλα τα παραδείγματα στην ιστορία. Αλλά και στις μέρες μας.

Ο Στρος Καν φαντάζονταν ότι το μεγαλύτερο εμπόδιο για την Γαλλική προεδρία θα ήταν ο Σαρκοζύ. Τελικά, είτε έγινε είτε δεν έγινε το συμβάν στο Sofitel, το εμπόδιο ήταν ο ίδιος του ο εαυτός.

Ο ΓΑΠ ή μάλλον η κυβέρνησή του. Σύμφωνοι ότι καταβάλει μεγάλη προσπάθεια. Θα έπρεπε όμως να καταλάβει, ότι η χώρα δεν μπορεί συνεχώς να πορεύεται με δανεικά. Θα έπρεπε να χθεσινά μέτρα να είχαν ανακοινωθεί από την επόμενη της ορκωμοσίας του. Η ανάγκη για λιγότερο και ποιόπαραγωγικό δημόσιο τομέα ήταν γνωστή.

Πως όμως θα πραγματοποιούνταν αυτό; Όταν ο ίδιος, ανόητα δημαγωγούσε προεκλογικά; Πώς θα γινόταν, όταν το κόμμα του απέρριπτε διαχρονικά την όποια συναίνεση; Όταν η κυβέρνησή του είναι αποτέλεσμα συμβιβασμών; Όταν αυτό που δημιουργήθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, προέκυψε από τα σπλάχνα του κόμματός του;

Έχω υποστηρίξει στο παρελθόν, ότι αν δεν υπήρχε το μνημόνιο, μόνοι μας θα έπρεπε να το εφεύρουμε. Αυτό όμως θα απαιτούσε συναίνεση, όραμα και προοπτική. Βλέπετε πολιτικούς άνδρες, ικανούς να δράσουν έτσι; Εγώ όχι.

Αλλά και βέβαια, η ευθύνη ανήκει στην κυβέρνηση. Αυτή πρέπει να κυβερνήσει. Και όχι με ποιούς, αλλά πως.

ΥΓ. Ατυχώς το target group των κομμάτων είναι δημόσιοι υπάλληλοι με αυθαίρετο. Το άκουσα από τον Κύρτσο και το προσυπογράφω.