Μία ωραία ιδέα.

Πέρασε λοιπόν το μεσο-μακροπρόθεσμο. Από την πλευρά μου, το ζήτημα δεν ήταν να περάσει. Και που πέρασε, απλά αγοράσαμε χρόνο, για τις τράπεζες και τους λοιπούς δανειστές μας, ώστε να προετοιμαστούν για την ενδεχόμενη (για μένα επερχόμενη) διάλυση του ευρώ και για την ενδεχόμενη αθέτηση υποχρεώσεων εκ μέρους μας. Έχουμε επεξεργαστεί σενάριο διάλυσης του Ευρώ; Αυτό είναι το θέμα.

Οι ευρωπαϊκές τράπεζες είναι πολύ πίσω από τις τράπεζες των ΗΠΑ (και της Αγγλίας) στην τέχνη να παράγουν από το τίποτε. Προβλέπω, ότι σε ενδεχόμενη στάση μας, θα τις καταπιούν οι τράπεζες των ΗΠΑ και της Αγγλίας.

Μιλώντας για τα δικά μας, ας δούμε την έκθεση των ξένων τραπεζών στην χώρα μας.

Γαλλία 40 δισ.

Γερμανία 25
Ηνωμένο Βασίλειο 10

Πορτογαλία 7
Κάτω Χώρες 4

Ιταλία 4

Ισπανία 1 (πλακόσανε και οι γύφτοι).

Οι ΗΠΑ; περίπου € 6 δισεκατομμύρια (άρχοντες).

Κάποιοι καίγονται για την Ελλάδα και κάποιοι καίγονται από την Ελλάδα.

Όχι στο ξεπούλημα της ΔΕΗ.

Η ΔΕΗ σήμερα:

Ίδια Κεφάλαια (Καθ. θέση) : 5,5 δις

Συμμετοχή δημοσίου : 51,5%

Εύλογο δημόσιο έσοδο από πώληση : 2,25 δις.

Ετήσιο κόστος ασφαλιστικού ΔΕΗ : 700 εκ.

Ετήσια κέρδη (ισοσταθμισμένα) : 400 εκ.

Προσδοκόμενο έσοδο 2011 : 400 εκ. (Θα γίνει 600εκ. στην πορεία για να παρουσιαστεί σαν ευκαιρία)+ το κόστος του ασφαλιστικού (700 εκ.) σύνολο 1,3 δις.

Προσωπικό : 23.611 απασχολούμενοι.

Κάποιοι ψεύδονται. Πίο απλό θα ήταν η μείωση των απασχολούμενων - του διοικητικού της τομέα κατά 5000 και η παραμετροποίηση των παροχών με το ΙΚΑ. Ά, και τα νέα έργα σε υπεργολάβους.

Κέρδος : Ένας εργαζόμενος κοστίζει μισθό + παροχές + σύνταξη + υποδομή + γραφειοκρατία. Η επιστήμη για να προσδιορίσει αυτό το κόστος, πολλαπλασιάζει τις μικτές αποδοχές με το 2,5. Άν λοιπόν ο μέσος μισθός των υπεράριθμων είναι 25.000 (μικτά), το πραγματικό κόστος ανά άτομο είναι 62.500 Ευρώ. Απολύοντας τους υπεράριθμους, θα είχαμε ετήσιο όφελος περί τα 300 εκατ. (το μισό από το προσδοκόμενο του ξεπουλήματος) και θα μας έμενε και η ΔΕΗ. Αν τώρα προσθέταμε και τα οφέλη από την παραμετροποίηση των ασφαλιστικών με του ΙΚΑ (άλλα 50 εκ.), το κόστος των υπερωριών (50 εκ.) και το νταβατζιλίκι των 700 εκατ. ανά έτος - να γίνει όσο και του ΝΑΤ, 15000 ευρώ ανά εργαζόμενο = 300 εκ.), καταλήγουμε σε ετήσιο ώφελος όσο το κέρδος του ξεπουλήματος.

Τελικά, μήπως να βλέπαμε την κρίση σαν ευκαιρία;

Βατοπέδι και βατοπαίδια. ΓΑΠ τίποτε δεν έμαθες;

Όμορφα βήματα για big money.

1. Κάποιος έχει στην κατοχή του (υπό αμφισβήτηση) μία χορτολιβαδική έκταση.

2. Αυτή αποχαρακτηρίζεται, πολλαπλασιάζοντας αυτόματα την αξία της.

3. Ανταλλάσεται με αντίστοιχης αξίας γή (μετά τον αποχαρακτηρισμό).

Άν το (3) χαρακτηρίζεται σκάνδαλο, θα πρέπει να αναζητήσουμε τους αυτουργούς των βημάτων 1 & 2.

Το κακό δεν θα ήταν η χρεοκοπία.

Αν νομίζετε ότι το πρόβλημα της χώρας είναι το οικονομικό, τότε παρακαλώ απομακρυνθείτε

Για μένα, το πρόβλημα είναι κυρίως κοινωνικό. Με την έννοια της κοινωνίας σε όλες τις εκφάνσεις της. Στον τρόπο που σκέφτεται, στις μεθόδους ανάλυσης, στους στρατηγικούς της στόχους, στην προσπάθεια που συνολικά καταβάλει. Το κακό θα ήταν να μήν βρούμε τους λόγους αυτής. Προφανώς και δεν αναφέρομαι μόνο στην οικονομία.

Το πρόβλημα της χώρας είναι η έλλειψη αστικής τάξης. Ατυχώς, ποτέ δεν υπήρξε. Τουλάχιστον όχι στον Ελλαδικό χώρο. Γιατί Ελληνική αστική τάξη υπήρξε εκτός (Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Ιόνιο, Πλοέστι. Στον Ελλαδικό χώρο, ίσως μόνο στη Θεσσαλονίκη - επηρεασμός από το εβραϊκό στοιχείο και στην Σύρο. (Η τελευταία απόκτησε όπερα, όταν στην Αθήνα περπατούσαν ξυπόλητοι). Τα χαρακτηριστικά της αστικής τάξης, είναι αυτά που δίνουν όραμα. Παράδοση, ευπρέπεια, σεβασμός. Αν αυτά συνδυαστούν και με ικανότητα, ευφυΐα και δημιουργία, προκύπτει το κεφάλαιο.

Με αυτά και με εκείνα, η χώρα πορεύθηκε μέχρι το '80. Από τότε, το όποιο μοντέλλο της Ελληνικής "αστική" τάξης, προσαρμόστηκε στη νέα μπουρζουαζία Άπλυτων, μουστακοφόρων, θρασύτατων και άπληστων. Όπως περιγράφονται οι Φράγκοι από την Άννα Κομνηνή στην κατάληψη της Πόλης το 1204. Ατυχώς ο Ανδρέας είχε πάντα τη δυνατότητα να προσελκύει τους καλύτερους και την αδυναμία να κρατά τους χειρότερους. Το χειρότερο όμως που προξένησε ήταν η μη εξέλιξη της αντίπαλης παράταξης (ΝΔ), φέρνοντάς την να παίξει στο δικό του πεδίο. Η ΝΔ λοιπόν, από λεγόμενο κόμμα του αστικού χώρου, πολύ εύκολα κατάντησε καρικατούρα του ΠΑΣΟΚ. Σαν επόμενο, ήταν ο κόσμος να επιλέγει το πρωτότυπο και όχι την ρεπλίκα 30 χρόνια, μία γενιά δηλαδή, το όραμα της ΝΔ ήταν να αποκαταστήσει "αδικίες". Αυτό έμελλε να καταστεί το υπνωτικό για μία γενεά στρούμφ. Ερχόμενη με τα πολλά στην εξουσία, ήρθε η ώρα και γι αυτούς της δικαίωσης. Και μετά; Η κατάρρευση.

Ας είμαστε δίκαιοι. Ο Καραμανλής ήταν μικρός. Πολύ μικρός. Όμως, από ποιά κοινωνία να αντλήσει ιδέες και ποιά κοινωνία να οδηγήσει;

Το πρόβλημα της χώρας είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε ομελέτα. Για να διοικήσεις, θα πρέπει να έχει τα μέσα, το όραμα και να είσαι αποφασισμένος να σπάσεις αυγά. Η τελευταία 30ετία μας έδωσε:

• Λούμπεν υπουργούς παιδίας (δεν μπορώ να διανοηθώ υπουργό παιδίας να πηγαίνει στα μπουζούκια).
• Το αχόρταγο του Έλληνος.
• Την ορολογία Λαλιώτη (μιλώ και δεν λέω τίποτε).
• Το περίσσιο θράσος σαν κοινωνικό κεκτημένο.
• Τη λογική της μή σύγκρουσης και του θαψίματος των προβλημάτων.
• Έργα ημιτελή και ασύνδετα.
• Την άνοδο των μετρίων.

Κατά την γνώμη μου, αυτά είναι τα προβλήματα της χώρας και όσο δεν τα αντιμετωπίζουμε τόσο περισσότερο θα βουλιάζουμε.

ΥΓ. Μου άρεσε το απολιτίκ των αγανακτισμένων και είδα την έρευνα για το προφίλ τους στον Σκάι. Ατυχώς, ο διοργανωτής δεν φρόντισε να μου απαντήσει στη μοναδική απορία που είχα. Είναι οι αγανακτισμένοι οι insiders; (ΔΕΚΟ, κλειστά επαγγέλματα, ιδιωτικοί που τρώνε από το κράτος κλπ;). Αυτό θα ακύρωνε τον όρο αγανακτισμένοι. Ελπίζω όχι.

George, I cannot see the strategy. (1)

Βαδίζουμε σωστά;

Αναζητώντας απαντήσεις στο ερώτημα, ανέτρεξα στη θεωρία της μακροοικονομίας – της οικονομίας των χωρών δηλαδή. Κατέληξα, ότι ο ασφαλής παράγοντας επιτυχίας είναι η ξεκάθαρη στρατηγική, σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα και τρίτον η έμπνευση του υποκειμένου.

Σήμερα θα σταθώ, στον πρώτο άξονα, την χάραξη στρατηγικής και θα αναζητήσω αυτήν στην οικονομική μας πολιτική.

Για να χαράξεις στρατηγική, αρχικά θα πρέπει να ανατρέξεις στα πιστεύω σου. Ποιά είναι η θεωρία σου. Καπιταλισμός, σοσιαλισμός, φιλελευθερισμός, τί τέλος πάντων. Μέσα από τα πιστεύω σου, θα μπορέσεις να βρείς απαντήσεις στην πορεία υλοποίησης, που θα σε απελευθερώσουν από τις αναστολές. (Σκεφθείτε, ότι κανείς μας δεν είναι δολοφόνος, αλλά σε ενδεχόμενο πόλεμο προσπαθούμε να σκοτώσουμε τον αντίπαλο. Αυτό ονομάζεται πατριωτισμός και είναι η θεωρία που μας απεγκλωβίζει από τις αναστολές μας).

Επόμενο στάδιο χάραξης στρατηγικής, είναι ο προσδιορισμός των αξιών, πεποιθήσεων και δυνατοτήτων. Μας βοηθά να κατανοήσουμε το ποιά μπορούμε και τις αξίες αυτών που μπορούμε. Όταν αντιληφθούμε αυτά, είμαστε έτοιμοι να καθορίσουμε την «αποστολή μας». Αυτή – στα Ελληνικά “mission” θα είναι ο θεωρητικός μπούσουλάς μας, στην πορεία υλοποίησης του προγράμματός μας. Τότε αρχίζεις να βλέπεις και ποιό είναι το περιβάλλον στο οποίο θα δράσεις. Εσωτερικό και εξωτερικό.

Αφού τα δεις όλα αυτά, χρειάζεσαι να αναλύσεις ποιά είναι τα δυνατά σου σημεία (για να τα εκμεταλευτείς), οι αδυναμίες σου (για να τις διορθώσεις), οι κίνδυνοι (για να τους αντιμετωπίσεις) και οι ευκαιρίες (για να τις εκμεταλευτείς). Τα είδες;

Τότε ήρθε η ώρα για να καθορίσεις τον στρατηγικό στόχο σου και να καθορίσεις τις τομές σε σχέση με τον στόχο και την απόδοση του συστήματος. Τότε κατανοείς το αίτιο και το αιτιατό. Δύο καταστάσεις αιτίας και αποτελέσματος.

Ήρθε η ώρα για τον οδικό χάρτη. Ήρθε η ώρα της υλοποίησης στην πράξη των ανωτέρω. Μεταφέρεις τις επιτυχίες και συγκρίνεις το παρών με προβολή στο μέλλον. Ετοιμάζεις ένα «Scorecard» για την παρακολούθηση υλοποίησης του προγράμματός σου. Αυτό σου δίνει τη δυνατότητα ελέγχου της υλοποίησης, δρώντας υποβοηθητικά σε πιθανή ανάγκη προσαρμογών. Τότε είσαι έτοιμος για να ξεκινήσεις. Τότε βγαίνεις στο πόπολο και του λές «πάμε»!

Γεφυρισμός, τότε και τώρα.

Κατά τα Ελευσίνια Μυστήρια, όταν έφτανε η πομπή στην γέφυρα του Ελευσινιακού Κηφισού, λάμβαναν χώρα οι γνωστοί γεφυρισμοί. Πρόκειτο περί πειραγμάτων προς τους συμμετέχοντες στην πομπή. Οι γεφυρισμοί έχουν ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους από τους σύγχρονους μελετητές. Επρόκειτο περί ευκαιρίας για εξωτερίκευση των δημοκρατικών ένστικτων του πλήθους.

Κάτι αντίστοιχο με το κράξιμο των εκπροσώπων μας από τους αγανακτησμένους. Εγώ θα είχα παραιτηθεί...