‘Αρνηση της Πραγματικότητας..

Μηχανισμός Άμυνας στην ψυχολογία, είναι η ασυνείδητη ενδοψυχική διεργασία που δρα για να ανακουφίσει τη σύγκρουση.

«Πρωτόγονες» θεωρούνται οι εξής άμυνες: απόσυρση, άρνηση, παντοδύναμος έλεγχος, εξιδανίκευση και υποτίμηση, ταύτιση, διχοτόμηση του Εγώ.

Για να χαρακτηριστεί μια άμυνα ως πρωτόγονη, θα πρέπει να ανταποκρίνεται σε δύο κριτήρια:

(α) τη μη κατάκτηση της αρχής της πραγματικότητας και

(β) την ανικανότητα διάκρισης της ξεχωριστής ύπαρξης και της σταθερότητας σε οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τον εαυτό.

Τα δύο αυτά κριτήρια περιγράφουν την κατάσταση της κοινωνίας μας.

‘Αρνηση της Πραγματικότητας και ανικανότητα διάκρισης. Και τα δύο, δεν είναι στατικά, αλλά δυναμικά. Και όσο είναι στατικά είναι διαχειρήσιμα. Όταν γίνουν δυναμικά η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχο.

Στην Ελλάδα, βλέπουμε τους πρωτόγονους μηχανισμούς άμυνας, να έχουν φύγει από τη δυναμική κατάσταση, και να επανέρχονται στη στατικότητα. Αυτό σημαίνει, επέκταση των πρωτόγονων χαρακτηριστικών και σε βάθος και σε πλάτος. Είναι η εξήγηση του «έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν».

Η αλλαγή βέβαια είναι εφικτή στην κοινωνική ψυχολογία. Μόνο που απαιτεί «υποχρεωτική» θεραπεία. Και το υποχρεωτικό σε μη προνοητικές περιπτώσεις, ζητά την πλήρη ισοπέδοση. Είναι η εξήγηση, γιατί η κοινωνία μας φαίνεται ότι απαιτεί να παραμείνει η κατάσταση ως έχει; (πχ. Στην ΕΘΕΛ δεν περισσεύει κανείς, ..όπως και στη ΔΕΗ). Είναι η εξήγηση του πολιτικού κόστους; Το πρώτο αφορά τη βάση της πυραμίδας και το δεύτερο την κορυφή της. Σε κάθε περίπτωση, έχουμε διάγνωση «άρνησης της πραγματικότητας». Απαιτείται θεραπεία και αναζητείται θεραπευτής. Και σε κάθε περίπτωση, αυτό που λειτουργεί σαν οδός σύνδεσης των δύο, είναι η γραφειοκρατεία. Η οποία, πάντα θα αντιδρά σε όποια διάθεση αλλαγής η οποία θα μπορούσε να την ενοχλήσει.

Που βρισκόμαστε; Ποιός προηγείται στον Ελληνικό αγώνα άρνησης της πραγματικότητας; Η βάση ή η ηγεσία; Και τι ρόλο παίζει η γραφειοκρατική τάξη; Ή τελευταία απλά βολεύεται. Έχοντας κατακτήσει σημαντικό ρόλο που ούτε που φανταζόταν όταν έφευγε από το χωριό της, και μη έχοντας της απαιτούμενη αστική κουλτούρα εξέλιξης,  θα κάνει τα πάντα για την μίζερη επιβίωσή της. Οι άλλοι δύο, ενώ θα έπρεπε να αναζητήσουν θεραπευτή, θα συνεχίσουν να τον αποφεύγουν, μη επιθυμώντας να αλλάξει τίποτε.

Το πρόβλημά μας δεν είναι οικονομικό. Είναι πρόβλημα κοινωνικό. Δεν λειτουργούν οι θεσμοί και τίποτε δεν προδικάζει, ότι ο κάθε ένας που μπορεί, θα αρχίσει να εκδίδει νομοθετήματα που δεν θα απαιτούν την παρέμβαση - διαμεσολάβηση της γραφειοκρατίας.