Ελλάδα, κάντο όπως η Α.Ε.Κ. (1).

Παρατηρώντας τα πολιτικά πράγματα, αναρωτιέμαι αν οι κατέχοντες την εξουσία αντιλαμβάνονται τα προφανή. Ότι για να αποδώσει μία προσπάθεια, αυτή θα πρέπει να είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου. Απαιτείται ξεκάθαρη στρατηγική, έπεται η αποτελεσματικότητα και η έμπνευση του υποκειμένου. Αν ψάχνει κανείς τα ανωτέρω, είτε στην περίοδο Γιωργάκη είτε στου Αντώνη, θα χάσει το χρόνο του.

Πριν δύο χρόνια έγραφα για τη διαφαινόμενη αποτυχία. "Μεταφέρεις τις επιτυχίες και συγκρίνεις το παρών με προβολή στο μέλλον. Ετοιμάζεις ένα «Scorecard» για την παρακολούθηση υλοποίησης του προγράμματός σου. Αυτό σου δίνει τη δυνατότητα ελέγχου της υλοποίησης, δρώντας υποβοηθητικά σε πιθανή ανάγκη προσαρμογών. Τότε είσαι έτοιμος για να ξεκινήσεις. Τότε βγαίνεις στο πόπολο και του λες «πάμε»!" (Έγραφα περί στρατηγικής το 2011.)

Επανέρχομαι χρησιμοποιώντας όχι πλέον την θεωρία ηγεσίας, αλλά την Πολιτική οικονομία, τους λόγους της σίγουρης πλέον αποτυχίας. Και όταν διαφορετικές επιστήμες καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα, μάλλον έχουν δίκιο. 

Θα αποτύχουμε, γιατί προσπαθώντας να λειάνουμε τα προβλήματα, χάνουμε χρόνο, υπομονή και στόχο. Δεν ξέρω αν σε μία χώρα και ένα λαό που δεν έμαθε να λύνει άμεσα τα προβλήματα, αλλά να τα μεταθέτει, μπορούσε να γίνει κάτι πιο δραστικό. Πιστεύω ότι μπορούσε. Μια χαρά μας τρόμαξαν, απλά έμειναν στο θρίλερ, χωρίς στο τέλος να δίνουν την λύση. 

Υπάρχει σχέδιο; 

Η χώρα μας στηρίχθηκε από την ύπαρξη της μεσαίας τάξης. Μία μεσαία τάξη, όπου καλώς ή κακώς εύκολα κάποιος μπορούσε να γίνει μέρος της. Ένα πτυχίο - πχ. φαρμακευτικής, σε οδηγούσε εκεί, άμεσα. Ή και μία κληρονομιά άδειας ταξί. Με τα καλά του - αναδιανομή εισοδήματος,  και τα κακά του - μη δημιουργία εθνικής αστικής τάξης. Αναλυτικά αναφέρομαι εδώ. Αυτή η τάση της χώρας, δημιούργησε την Ελλάδα του μεταπολέμου. Κάτι σαν τους baby boomers στις Η.Π.Α. Όμως εφαρμόστηκε και ο συνήθης Ελληνικός παραλογισμός. Εντάξαμε στη μεσαία τάξη και λιγότερο παραγωγικά στοιχεία (βλέπε δημόσιο), χωρίς από τις υπηρεσίες τους να ωφελούμαστε ανάλογα. Ασχολήθηκα εδώ.

Προφανώς και δεν θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε έτσι. Εκεί λοιπόν, κάποιος θα έπρεπε να διαβάσει πολιτική οικονομία και να γράψει ένα νέο σενάριο για την χώρα, το οποίο και θα έπρεπε να πάρει την έγκριση του λαού, για να εφαρμοστεί. Η H πολιτική οικονομία έχει ως αντικείμενο τις οικονομικές ενέργειες των ανθρώπων που ζουν σε μια οργανωμένη κοινωνία και την αλληλεπίδραση μεταξύ των πολιτικών και των οικονομικών θεσμών και διαδικασιών. Χοντρικά λοιπών θα έλεγα, ότι η Πολιτική Οικονομία, εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους η πολιτική διακυβέρνηση επιδρά στην κατανομή των  πόρων στην κοινωνία μέσω των κρατικών θεσμών. Η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη.

Καταρχάς θα έπρεπε να υπήρχε σαφής στόχος. Θέλουμε την μεσαία τάξη; Ναι. Ας αφαιρέσουμε λοιπόν τις συντεχνιακές - αντιπαραγωγικές λογικές και νομοθετήματα και ας προχωρήσουμε. Στο παράδειγμα του φαρμακοποιού και του ταξιτζή, οποιοσδήποτε είχε πτυχίο φαρμακευτικής ανοίγει όπου θέλει φαρμακείο (ένα κατά μέγιστο) και όποιος κατέχει άδεια ταξί να την επιστρέφει στο κράτος με το πέρας του εργασιακού του βίου. Αντίστοιχα σε άλλους τους τομείς. Επιπλέον τα μέλη της μεσαίας τάξης, θα έπρεπε να προκρίνουν τέτοιες προσεγγίσεις, για να μην έρθει ο κάθε κρατικοδίαιτος που έχει πρόσβαση σε χρηματοδότηση και τους κάνει υπαλλήλους. 

Αντίστοιχα, θα έπρεπε να μελετήσουμε την πολιτική οικονομία και να αποφασίσουμε για την υπόλοιπη κοινωνία. Έτσι, τα όποια μέτρα παίρναμε, θα είχαν κάποια λογική και κάποια πιθανότητα επιτυχίας. Δεν το κάναμε, αποτυχία.