Περί διδασκαλίας της ιστορίας..

Σχετικό : «Οδηγίες για τις αναθέσεις των μαθημάτων του Γυμνασίου, του Γενικού και του Επαγγελματικού Λυκείου για το σχ. έτος 2014-2015» 

Στα πλαίσια της συνολικής ξεπέτας που διαπερνά τις διαδικασίες της εκπαίδευσης, ανακοινώθηκαν οι Οδηγίες για τις αναθέσεις των μαθημάτων του Γυμνασίου, του Γενικού και του Επαγγελματικού Λυκείου. Πλέον, το μάθημα της ιστορίας στη Μέση Εκπαίδευση θα μπορεί να διδάσκεται και από κοινωνιολόγους και θεολόγους καθηγητές. Δεν υπάρχει άλλη χώρα, που να κακοποιεί τόσο βάναυσα τη διδασκαλία της ιστορίας στο εκπαιδευτικό της σύστημα, όσον η Ελλάδα. Χωρίς αρχή, μέση, τέλος, χωρίς κατεύθυνση προάγει την άγνοια, την αδιαφορία και την αντιπάθεια. Είμαι σίγουρος, ότι ο τρόπος διδασκαλίας, η αποστήθιση, η εξαντλητική ανάλυση γεγονότων μας έκανε να (μη) διαβάζουμε την ιστορία παρά από υποχρέωση. Δεν μας ενδιαφέρει η ιστορία σαν κράτος. Μας ενδιαφέρει μόνο σαν εργαλείο αξιολόγησης. Αν το υπουργείο ενδιαφέρεται να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, καλώς πράττει και αναθέτει τη διδασκαλεία της σε μη ειδικούς. Γιατί ο ειδικός, σε κάθε μάθημα, δεν θα διδάξει ύλη, αλλά φιλοσοφία ανάλυσης τους μαθήματος. Ιστορία, σημαίνει καθολική γνώση. Διαθέτει εκτός από τα αυτοτελή θέματα, παραθέσεις που έρχονται να εμπλουτίσουν τα γεγονότα. Από την ιστορία μαθαίνουμε πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, αλλά ότι όλα έχουν τις αιτίες τους. Μόνο τότε παύει να είναι βαρετή.  

Με την παράλειψη ολόκληρων περιόδων, ο μαθητής μένει σε ένα επίπεδο αδυναμίας κατανόησης του χρόνου. Αλλά η εκπαίδευση μας του ζητά απλά να μη μπερδεύει πρόσωπα, χρόνο χωρίς να κατανοεί, ότι Ιστορία είναι εποχές και καταστάσεις. Τότε ο μαθητής γίνεται κοινωνός του πλούτου της. Δεν με ενδιαφέρει να γνωρίζει ο μαθητής πότε έγινε το Μπατζικέρτ, αλλά το τι πήγε λάθος και τι αυτό έφερε. (Παρεπιπτόντως, το Μπατζικέρτ το ξαναζήσαμε το 1922).  

Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι πολιτική επιλογή, η αποξένωση των μαθητών από την ιστορία, ώστε να μην προάγεται η γνώση, άρα και η αυτογνωσία και τέλος να είναι χειραγωγήσιμοι. 

Σε μια κοινωνία που η ιστορία βρίσκεται σε υποχώρηση, ανοίγεται ο δρόμος στην μυθιστορία, πράγμα που βιώνουμε αναζητώντας τους Ελ, συνωστιζόμενοι στην Σμύρνη. Αυτή είναι και η κύρια ευθύνη των βλαμμένων αριστεριστών, που κυριάρχησαν τις τελευταίες δεκαετίες.